PSYCHOTERAPIA INDYWIDUALNA MŁODZIEŻY
Adolescencja i wczesna dorosłość to czas, w którym młody człowiek jest w sposób szczególny narażony na szereg konfliktów i wyzwań natury biologicznej, psychologicznej i społecznej. Najważniejszym zadaniem rozwojowym tego okresu życia jest poszukiwanie własnej tożsamości, niezależności oraz budowanie właściwych relacji z rodzicami i najbliższym otoczeniem. Dokonujące się w tym okresie w gwałtownym tempie przeobrażenia, zarówno w sferze biologicznej, poznawczej, jak i emocjonalnej, mogą wiązać się z wystąpieniem zaburzeń równowagi psychicznej, lękami, konfliktami moralnymi – krótko mówiąc: z chaosem w wewnętrznej strukturze psychicznej nastolatka. Pomoc psychologiczna skierowana do adolescentów to z jednej strony wsparcie w przezwyciężeniu kryzysów rozwojowych właściwych dla tego okresu życia, a z drugiej – leczenie już istniejących lub rozwijających się dysfunkcji i zaburzeń osobowościowych oraz wynikających z nich objawów, takich jak stany depresyjne, lęki, czy problemy z jedzeniem.
Czym jest psychoterapia skierowana do młodzieży?
Czas dojrzewania to moment, kiedy zapoczątkowane we wczesnym dzieciństwie wzorce relacji z zewnętrznym i wewnętrznym światem nabierają właściwego kolorytu i utrwalają się w umyśle nastolatka. Te pierwotne struktury, jeśli zostały zbudowane w sposób nieprawidłowy, a następnie zintensyfikowane i uwewnętrznione, mogą w niektórych przypadkach stanowić początek rozwijających się zaburzeń osobowości.
Psychoterapia skierowana do młodzieży to w dużej mierze pomoc nastolatkowi w rozumieniu jego rzeczywistości wewnętrznej, jak również leczenie symptomów i objawów nieprawidłowo rozwijających się procesów myślenia i odbierania świata, relacji interpersonalnych oraz obrazu własnej osoby.
Znaczącym aspektem w terapii młodzieży jest jednoczesna współpraca z rodzicami, w trakcie której psychoterapeuta staje się łącznikiem w rozumieniu potrzeb młodego pacjenta a wymaganiami stawianymi mu przez opiekunów. Współdziałanie z rodzicami ma najczęściej charakter psychoedukacyjny i wspierający ich w postępowaniu z dzieckiem w środowisku domowym, a nie jest wspólną terapią opiekunów i dziecka, jak to ma miejsce chociażby w nurcie terapii systemowej.
Wskazania do terapii indywidualnej młodzieży
- zaburzenia rozwoju emocjonalnego i społecznego (agresja, impulsywność, wycofanie i nieśmiałość, niecierpliwość, nadpobudliwość, wewnętrzny niepokój)
- duża chwiejność emocjonalna, częsta zmienność nastroju, zaniżone poczucia własnej wartości
- zaburzenia zachowania (zachowania antyspołeczne i agresywne),
- poczucie rutyny i nudy, negatywizm
- trudności związanych z sytuacją rodzinną, np. rozwód rodziców, zmiana miejsca zamieszkania, choroba, pierwsza miłość i zawód miłosny
- trudności w nauce (lęki szkolne, strach przed oceną, problemy z koncentracją)
- zaburzenia nerwicowe (natręctwa, zaburzenia psychosomatyczne, fobia szkolna)
- zaburzenia depresyjne (obniżony nastrój, myśli samobójcze)
- zaburzenia jedzenia